Η Ρωσική τραγωδία- Ρόζα Λούξεμπουργκ

Μετάφραση: Θοδωρής Βελισσάρης

Με τη συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ, η Ρωσική Επανάσταση βρέθηκε σε πολύ δύσκολη κατάσταση. Η πολιτική που καθοδηγεί τη δράση των μπολσεβίκων είναι ξεκάθαρη: ειρήνη με οποιοδήποτε τίμημα, προκειμένου να κερδηθεί χρόνος, κατά τη διάρκεια του οποίου θα μπορέσουν να επεκτείνουν και να εδραιώσουν τη δικτατορία του προλεταριάτου στη Ρωσία, εφαρμόζοντας όσο πιο πολλές σοσιαλιστικές μεταρρυθμίσεις γίνεται. Σχεδιάζουν μ’ αυτόν τον τρόπο να περιμένουν το ξέσπασμα της διεθνούς προλεταριακής επανάστασης και ταυτόχρονα να την επισπεύσουν με το ρωσικό παράδειγμα. Δεδομένης της απόλυτης πολεμικής εξάντλησης των ρωσικών μαζών και της ταυτόχρονης στρατιωτικής αποδιοργάνωσης που άφησε πίσω του ο τσαρισμός, η συνέχιση του πολέμου φαινόταν σε κάθε περίπτωση ανώφελη σπατάλη ρωσικού αίματος, κι έτσι δεν υπήρχε άλλη διέξοδος από την τάχιστη σύναψη ειρήνης. Έτσι αποτιμούσαν την κατάσταση ο Λένιν και οι σύντροφοί του.

Την απόφασή τους υπαγόρευαν δύο επαναστατικές απόψεις: η ακλόνητη πίστη στην ευρωπαϊκή επανάσταση του προλεταριάτου ως μοναδική διέξοδο και αναπόφευκτη συνέπεια του παγκοσμίου πολέμου, και η εξίσου ακλόνητη αποφασιστικότητα υπεράσπισης με κάθε δυνατό μέσο της εξουσίας που είχαν κερδίσει στη Ρωσία, ώστε να τη χρησιμοποιήσουν για δραστικές και ριζοσπαστικές αλλαγές.

Κι όμως, οι υπολογισμοί αυτοί παρέβλεψαν σε μεγάλο βαθμό τον κρισιμότερο παράγοντα, δηλαδή τον γερμανικό μιλιταρισμό, στον οίκτο του οποίου παραδόθηκε η Ρωσία με τη χωριστή υπογραφή ειρήνης. Η συνθήκη του Μπρεστ-Λιτόφσκ στην πραγματικότητα δεν ήταν παρά η συνθηκολόγηση του επαναστατικού ρωσικού προλεταριάτου με τον γερμανικό μιλιταρισμό. Ομολογουμένως, ο Λένιν και οι φίλοι του δεν εξαπάτησαν ούτε τον εαυτό τους ούτε τους υπόλοιπους σχετικά με τα γεγονότα. Παραδέχθηκαν ευθέως τη συνθηκολόγησή τους. Δυστυχώς, διατήρησαν την ψευδαίσθηση ότι με τη συνθηκολόγηση αυτή, μέσω της υπογραφής χωριστής ειρήνης, εξαγόρασαν χρόνο που θα τους επέτρεπε να σωθούν από την κόλαση του παγκοσμίου πολέμου. Δεν έλαβαν υπόψη το γεγονός πως η συνθηκολόγηση της Ρωσίας στο Μπρεστ-Λιτόφσκ σήμαινε μία κολοσσιαία ενδυνάμωση της ιμπεριαλιστικής πανγερμανικής πολιτικής, συνεπώς και μία αποδυνάμωση των πιθανοτήτων επαναστατικής εξέγερσης στη Γερμανία. Ούτε διέβλεψαν ότι η συνθηκολόγηση αυτή δεν θα επέφερε το τέλος του πολέμου εναντίον της Γερμανίας, αλλά μονάχα την αρχή ενός νέου κεφαλαίου του ίδιου πολέμου.

Στην πραγματικότητα, η «ειρήνη» του Μπρεστ-Λιτόφσκ είναι μια ψευδαίσθηση. Ούτε για μια στιγμή δεν υπήρξε ειρήνη μεταξύ Ρωσίας και Γερμανίας. Ο πόλεμος συνεχίστηκε από το Μπρεστ-Λιτόφσκ μέχρι σήμερα, αλλά είναι ένα πόλεμος ιδιαίτερος, καθώς διεξάγεται μόνο από τη μία πλευρά: συστηματική γερμανική προέλαση και, βήμα-βήμα, σιωπηλή μπολσεβίκικη οπισθοχώρηση. Η κατοχή της Ουκρανίας, της Φινλανδίας, της Εσθονίας και της Κριμαίας – ιδού το αποτέλεσμα της «ειρηνικής κατάστασης» μετά το Μπρεστ-Λιτόφσκ.

Τι σημαίνουν όλα αυτά; Καταρχήν, τον στραγγαλισμό της επανάστασης και τη νίκη της αντεπανάστασης στα επαναστατικά ρωσικά προπύργια. Γιατί η Φινλανδία, οι Βαλτικές επαρχίες, η Ουκρανία, ο Καύκασος, η περιοχή της Μαύρης Θάλασσας, δεν αποτελούν παρά μέρος της Ρωσίας, δηλαδή το έδαφος της Ρωσικής Επανάστασης, όσο κι αν φλυαρούν για το «δικαίωμα της αυτοδιάθεσης» οι κενοί μικροαστοί αερολόγοι.

Δεύτερον, σημαίνει την απομόνωση του μεγάλου ρωσικού τμήματος του επαναστατικού εδάφους από τις περιοχές σιτοκαλλιέργειας και εξόρυξης άνθρακα, καθώς και από τις πηγές σιδηρομεταλλεύματος και νεφτιού, δηλαδή από τους πλέον σημαντικούς και ζωτικούς οικονομικούς πόρους της επανάστασης.

Τρίτον, την ενθάρρυνση και ενδυνάμωση όλων των αντεπαναστατικών στοιχείων εντός της Ρωσίας, επιτρέποντάς σθεναρή αντίσταση στους μπολσεβίκους και τις πολιτικές τους.

Τέταρτον, η Γερμανία θα αναλάβει ρόλο διαιτητή στις πολιτικές και οικονομικές σχέσεις της Ρωσίας με τις επαρχίες της: Φινλανδία, Λιθουανία, Ουκρανία, Καύκασο, καθώς και με τους γείτονές της, για παράδειγμα τη Ρουμανία.

Το γενικό αποτέλεσμα αυτού του απόλυτου ελέγχου της Γερμανίας επί της Ρωσίας ήταν, φυσικά, η τεράστια ενδυνάμωση του γερμανικού ιμπεριαλισμού, τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά και, ως εκ τούτου, η τροφοδότηση της ενεργητικής αντίστασης και πολεμικής ετοιμότητας των δυνάμεων της Αντάντ, δηλαδή η παράταση και εντατικοποίηση του παγκοσμίου πολέμου. Και, πραγματικά, όχι μόνο αυτά: η ανυπεράσπιστη Ρωσία, όπως αποκαλύπτεται από την προελαύνουσα γερμανική κατοχή, θα πρέπει να οδηγήσει φυσικά την Αντάντ και την Ιαπωνία στην υποκίνηση αντίδρασης επί του ρωσικού εδάφους, έτσι ώστε να χαλιναγωγήσουν τη μεγάλη υπεροχή της Γερμανίας και, ταυτόχρονα, να ικανοποιήσουν τις ιμπεριαλιστικές ορέξεις τους εις βάρος του ανυπεράσπιστου κολοσσού. Αυτή τη στιγμή, ο βοράς και η ανατολή της ευρωπαϊκής Ρωσίας, καθώς και ολόκληρη η Σιβηρία, έχουν αποκοπεί, και οι μπολσεβίκοι έχουν απομονωθεί από τις τελευταίες πηγές ζωτικών προμηθειών.

Το τελικό αποτέλεσμα της Συνθήκης του Μπρεστ-Λιτόφσκ είναι λοιπόν η περικύκλωση, η λιμοκτονία και ο στραγγαλισμός της Ρωσικής Επανάστασης από όλες τις πλευρές.

Αλλά και εντός της χώρας, στο έδαφος που οι γερμανοί άφησαν στους μπολσεβίκους, η εξουσία και οι πολιτικές της επανάστασης εξωθήθηκαν σε δύσκολες στενωπούς. Οι δολοφονίες των Μίρμπαχ και Άιχορν αποτελούν απτή απάντηση στο βασίλειο τρόμου που έχει επιβάλλει ο Γερμανικός ιμπεριαλισμός εντός της Ρωσίας. Η σοσιαλδημοκρατία, βεβαίως, πάντα απέρριπτε την τρομοκρατία ως ατομική δράση, αλλά μονάχα επειδή θεωρούσε πως ο μαζικός αγώνας είναι αποτελεσματικότερη μέθοδος, όχι επειδή προτιμούσε να ανέχεται παθητικά την αντιδραστική τυραννία. Όπως ήταν αναμενόμενο, δεν ήταν παρά μία από τις διαστρεβλώσεις της Τηλεγραφικής Υπηρεσίας του Βολφ ο ισχυρισμός ότι οι αριστεροί σοσιαλεπαναστάτες διεκπεραίωσαν τις δολοφονίες αυτές υποκινούμενοι, ή υπό την άμεση καθοδήγηση της Αντάντ. Αυτές οι δολοφονίες είτε προορίζονταν για κάλεσμα σε μαζική εξέγερση ενάντια στη γερμανική κυριαρχία, είτε αποτελούσαν παρορμητικές πράξεις εκδίκησης που πήγαζαν από την απόγνωση και το μίσος για την αιματηρή γερμανική κυριαρχία. Ωστόσο, παρά τις προθέσεις τους, διακινδύνευσαν σοβαρά τον σκοπό της επανάστασης στη Ρωσία, σπέρνοντας τη διχόνοια μεταξύ των, μέχρι τώρα, κυβερνώντων σοσιαλιστικών οργανώσεων. Δημιούργησαν ρήγμα μεταξύ των μπολσεβίκων και των αριστερών σοσιαλεπαναστατών· πράγματι, δημιούργησαν χάσμα και θανάσιμη εχθρότητα ανάμεσα στις δύο πτέρυγες του επαναστατικού στρατού.

Ομολογουμένως, οι κοινωνικές διαφορές – η αντίθεση μεταξύ των χωρικών με ατομική ιδιοκτησία και των προλεταρίων της υπαίθρου και άλλων – αργά ή γρήγορα θα οδηγούσε στη ρήξη μεταξύ των μπολσεβίκων και των αριστερών σοσιαλεπαναστατών. Μέχρι τη δολοφονία του Μίρμπαχ, εντούτοις, τα πράγματα δεν φάνηκε να είχαν φτάσει ως εκεί. Σε κάθε περίπτωση, είναι γεγονός ότι οι αριστεροί σοσιαλεπαναστάτες παρείχαν στήριξη στους μπολσεβίκους. Η Οκτωβριανή Επανάσταση που έφερε τους μπολσεβίκους στο πηδάλιο, η διάλυση της Εθνοσυνέλευσης, οι μεταρρυθμίσεις των μπολσεβίκων, δεν θα ήταν μάλλον εφικτές χωρίς τη συνεργασία των αριστερών σοσιαλεπαναστατών. Μόνο το Μπρεστ-Λιτόφσκ και οι επιπτώσεις του οδήγησαν σε χάσμα μεταξύ των δύο πλευρών. Τώρα ο γερμανικός ιμπεριαλισμός εμφανίζεται σαν διαιτητής μεταξύ των μπολσεβίκων και των, μόλις χθεσινών, επαναστατικών συμμάχων, ακριβώς όπως είναι ο διαιτητής των σχέσεών τους με τις ρωσικές συνοριακές επαρχίες και τα γειτονικά κράτη. Εξαιτίας αυτών των εξελίξεων, η αντίσταση στην εξουσία των μπολσεβίκων και στις θεσπισμένες μεταρρυθμίσεις τους, η οποία είναι ήδη πολύ μεγάλη, θα κορυφωθεί. Η βάση, συνεπώς, επί της οποίας στηρίζεται η κυριαρχία τους, έχει σε μεγάλο βαθμό εξασθενήσει. Πιθανώς, αυτό το σχίσμα και η διαίρεση των ετερογενών στοιχείων της επανάστασης, να ήταν αναπόφευκτα, όπως και είναι αναπόφευκτα σε κάθε σταδιακή ριζοσπαστικοποίηση μίας αναπτυσσόμενης επανάστασης. Τώρα, ωστόσο, η αντιπαράθεση σχετικά με την ωμή γερμανική στρατιωτική δικτατορία εισήλθε για τα καλά στη Ρωσική Επανάσταση. Ο γερμανικός ιμπεριαλισμός είναι το αγκάθι στη σάρκα της Ρωσικής Επανάστασης.

Κι όμως, όλα αυτά δεν εξαντλούν το πλήρες μέγεθος του κινδύνου! Ο σιδερένιος κύκλος του πολέμου, ο οποίος φαινόταν να σπάει στην ανατολή, περικυκλώνει αδυσώπητα, άλλη μια φορά, τον κόσμο ολόκληρο: η Αντάντ προελαύνει με τσέχικα και γιαπωνέζικα στρατεύματα από τον βορά και την ανατολή, αναπόφευκτη συνέπεια της γερμανικής επίθεσης από τη δύση και τον νότο. Οι φλόγες του παγκοσμίου πολέμου εξαπλώνονται στο ρωσικό έδαφος και ανά πάσα στιγμή μπορούν να καταπνίξουν τη Ρωσική Επανάσταση. Η απόσυρση από τον παγκόσμιο πόλεμο – ακόμα και με αντίτιμο τις μέγιστες θυσίες – είναι κάτι, σε τελική ανάλυση, απλώς αδύνατο για τη Ρωσία.

Και τώρα, η πλέον τερατώδης προοπτική δεσπόζει στο βάθος για τους μπολσεβίκους, το τελευταίο στάδιο του ακανθώδους μονοπατιού τους – μία συμμαχία μεταξύ των μπολσεβίκων και της Γερμανίας! Αυτό, χωρίς αμφιβολία, θα σφυρηλατούσε τον τελευταίο κρίκο στην καταστροφική αλυσίδα που ο παγκόσμιος πόλεμος έχει κρεμάσει στον λαιμό της Ρωσικής Επανάστασης: αρχικά υποχώρηση, μετά συνθηκολόγηση και, τελικά, μία συμμαχία με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό. Μ’ αυτόν τον τρόπο, η Ρωσική Επανάσταση θα σερνόταν από τον παγκόσμιο πόλεμο, από τον οποίο προσπάθησε να αποσυρθεί με κάθε τίμημα, προς το αντίθετο στρατόπεδο – από το πλευρό της Αντάντ υπό την ηγεσία του Τσάρου, στο πλευρό των γερμανών υπό την ηγεσία των μπολσεβίκων.

Αποτελεί αιώνια τιμή για το ρωσικό επαναστατικό προλεταριάτο το γεγονός πως η πρώτη του κίνηση μετά το ξέσπασμα της επανάστασης ήταν να αρνηθεί να συνεχίσει να πολεμά υπέρ του γαλλο-αγγλικού ιμπεριαλισμού. Ωστόσο, λαμβάνοντας υπόψη τη διεθνή κατάσταση, η προσφορά στρατιωτικών υπηρεσιών στον γερμανικό ιμπεριαλισμό είναι ακόμα χειρότερη.

Ο Τρότσκι φέρεται να δήλωσε πως εάν η Ρωσία είχε να διαλέξει μεταξύ ιαπωνικής και γερμανικής κατοχής, θα επέλεγε τη δεύτερη, καθώς η Γερμανία ήταν πολύ πιο ώριμη για την επανάσταση, σε σχέση με την Ιαπωνία. Η αγωνιώδης πτυχή της εικασίας αυτής είναι προφανής. Γιατί η Ιαπωνία δεν είναι ο μοναδικός αντίπαλος της Γερμανίας· αντίπαλοι είναι και η Αγγλία και η Γαλλία, και μεταξύ αυτών κανείς δεν είναι σε θέση να πει εάν η εσωτερική τους κατάσταση είναι πιο ευνοϊκή από της Γερμανίας σε σχέση με την προλεταριακή επανάσταση.

Ο συλλογισμός του Τρότσκι είναι, όμως, εντελώς λανθασμένος, στο μέτρο που οι προοπτικές και οι πιθανότητες της επανάστασης στη Γερμανία φθίνουν όποτε ο γερμανικός μιλιταρισμός ενδυναμώνεται ή κερδίζει μια νίκη.

Αλλά τότε, άλλες παράμετροι πρέπει να ληφθούν υπόψη, αρκετά διαφορετικές απ’ όσες φαίνονται ρεαλιστικές. Μία συμμαχία μεταξύ των μπολσεβίκων και του γερμανικού ιμπεριαλισμού θα ήταν το τρομερότερο ηθικό πλήγμα που καταφέρθηκε μέχρι σήμερα εναντίον του διεθνούς σοσιαλισμού. Η Ρωσία δεν ήταν παρά μία τελευταία γωνιά όπου ο επαναστατικός σοσιαλισμός, ως προς την καθαρότητα αρχών και ιδανικών, έμενε ακόμα ανέπαφος. Ήταν ένα μέρος προς το οποίο μπορούσαν να κοιτάξουν όλα τα έντιμα σοσιαλιστικά στοιχεία από τη Γερμανία και την Ευρώπη ώστε να ανακουφιστούν από την αηδία που ένιωθαν μπροστά στις πρακτικές του δυτικο-ευρωπαϊκού εργατικού κινήματος, έτσι ώστε να εξοπλιστούν με το θάρρος της υπομονής και με την πίστη στης καθαρές πράξεις και τις ιερές λέξεις. Το τραγελαφικό «ζευγάρωμα» των Λένιν και Χίντενμπουργκ θα εξολόθρευε την πηγή του ηθικού φωτός στην ανατολή. Προφανώς, οι γερμανοί εξουσιαστές κρατούν ένα όπλο στραμμένο στο κεφάλι της σοβιετικής κυβέρνησης και εκμεταλλεύονται την απελπιστική της κατάσταση με στόχο την επιβολή αυτής της τερατώδους συμμαχίας. Ελπίζουμε όμως ότι ο Λένιν και οι φίλοι του δεν θα παραδοθούν σε καμία περίπτωση, και θα απαντήσουν σ’ αυτή την παράλογη απαίτηση με ένα κατηγορηματικό: «Ως εδώ και μη παρέκει!»

Μια σοσιαλιστική επανάσταση υποστηριζόμενη από τις γερμανικές ξιφολόγχες, η δικτατορία του προλεταριάτου υπό την προστασία του γερμανικού ιμπεριαλισμού – αυτό θα ήταν ό,τι πιο τερατώδες από όσα θα μπορούσε κανείς να περιμένει να δει. Πέρα από το γεγονός ότι σε όλη τη χώρα το ηθικό γόητρο των μπολσεβίκων θα καταβαραθρωνόταν, θα έχαναν επίσης κάθε περιθώριο κίνησης και ανεξαρτησίας, ακόμα και στο επίπεδο της εσωτερικής πολιτικής, και πολύ σύντομα θα εξαφανίζονταν εντελώς από το προσκήνιο. Ακόμα κι ένα παιδί μπορεί να καταλάβει ότι η Γερμανία περιμένει την ευκαιρία να ενώσει τις δυνάμεις της με τους Μιλιούκωφ, Χέτμαν, κι ένας Θεός ξέρει με ποιους ακόμα σκοτεινούς κυρίους και πολιτικούς ερασιτέχνες, προκειμένου να βάλει ένα τέλος στη μεγαλειώδη προσπάθεια των μπολσεβίκων. Περιμένει απλώς μία ευκαιρία για να υποβιβάσει τον Λένιν και τους συντρόφους του (όπως υποβίβασαν τους Ουκρανούς, τους Λυμπίνσκι και τους υπόλοιπους) σε ρόλο Δούρειου Ίππου, ρόλου που σημαίνει αυτοκτονία για τους παίκτες της παρτίδας όταν τον αναλαμβάνουν.

Εάν συμβεί κάτι τέτοιο, θα χάσουν οποιαδήποτε αξία όλες οι μέχρι τώρα θυσίες, συμπεριλαμβανομένης της μεγάλης θυσίας του Μπρεστ-Λιτόφσκ, καθώς τίμημα της θυσίας θα αποτελούσε πλέον η ηθική χρεωκοπία. Κάθε είδους πολιτική συντριβή των μπολσεβίκων σε έναν έντιμο αγώνα εναντίων υπέρμετρων και εχθρικών πιέσεων της ιστορικής συγκυρίας θα ήταν προτιμότερη από την ηθική συντριβή.

Σίγουρα οι μπολσεβίκοι έκαναν, και ίσως κάνουν ακόμα, μία σειρά από λάθη στις πολιτικές επιλογές τους – αλλά δεν υπάρχει αλάνθαστη επανάσταση! Η έννοια της αλάνθαστης επαναστατικής πολιτικής, και μάλιστα εντός μίας απολύτως πρωτοφανούς κατάστασης, είναι τόσο παράλογη που είναι αντάξια μόνο γερμανού δασκαλάκου. Όταν οι αυτοαποκαλούμενοι ηγέτες του γερμανικού σοσιαλισμού έχασαν τα αυτοαποκαλούμενα λογικά τους σε μια κατάσταση τόσο απλή όσο μία ψήφος στο Ράιχσταγκ, κι όταν η καρδιά τους βούλιαξε μέχρι τις μπότες τους και ξέχασαν ολόκληρο τον σοσιαλισμό που είχαν μάθει, σε μία κατάσταση όπου η απλή αλφαβήτα του σοσιαλισμού έδειχνε ξεκάθαρα τον δρόμο – θα περίμενε κανείς από ένα κόμμα μπλεγμένο σε μία πραγματικά ακανθώδη κατάσταση, κατά την οποία ήδη ανταποκρίθηκε με καινοφανή θαυμαστό τρόπο, να μην κάνει λάθη;

Εντούτοις, η κατάσταση θανάσιμου κινδύνου στην οποία έχουν περιέλθει οι μπολσεβίκοι σήμερα είναι, μαζί με τα περισσότερα λάθη τους, συνέπεια του ανεπίλυτου προβλήματος που τους έθεσε το διεθνές, και κυρίως το γερμανικό, προλεταριάτο. Η πραγματοποίηση της δικτατορίας του προλεταριάτου και της σοσιαλιστικής επανάστασης σε μία μόνο χώρα, περικυκλωμένη από αντιδραστική ιμπεριαλιστική κυριαρχία, ενώ μαίνεται με μανία ο πιο αιματηρός πόλεμος της ανθρώπινης ιστορίας, είναι σαν την προσπάθεια τετραγωνισμού του κύκλου. Κάθε σοσιαλιστικό κόμμα θα αποτύγχανε σ’ αυτή την προσπάθεια και θα αφανιζόταν – είτε καθιστούσε την αυταπάρνηση καθοδηγητικό άστρο των πολιτικών επιλογών του, είτε όχι.

Θα θέλαμε να δούμε τις ασπόνδυλες τσούχτρες, τους γκρινιάρηδες, τους Άξελροντ, τους Ντανς και τους Γκριγκόριαντς, όπως κι αν τους λένε, που με αφρίζοντα στόματα τραγουδούν το θρηνητικό τους άσμα όντας οι ίδιοι εκτός Ρωσίας. Και – για κοιτάξτε! – βρίσκουν ευήκοα ώτα σε ήρωες τέτοιου βεληνεκούς όπως οι Στρέμπελ, Μπερνστάιν και Κάουτσκι∙ θα θέλαμε να δούμε αυτούς τους γερμανούς στη θέση των μπολσεβίκων! Ολόκληρη η ανώτερη διάνοιά τους θα εξαντλούνταν γρήγορα σε μία συμμαχία με τους Μιλιούκωφ στην εσωτερική πολιτική και με την Αντάντ στην εξωτερική. Σ’ αυτό θα πρόσθεταν μία συνειδητή αποκήρυξη κάθε σοσιαλιστικής μεταρρύθμισης, ή κάθε κίνησης προς αυτή την κατεύθυνση, όσον αφορά την εσωτερική πολιτική – κι όλα αυτά λόγω της συνειδητής σοφίας ευνούχου που θέλει τη Ρωσία απλά αγροτική χώρα και τον ρωσικό καπιταλισμό ανεπαρκώς ψημένο.

Αυτή είναι η παράλογη λογική της αντικειμενικής κατάστασης: οποιοδήποτε σοσιαλιστικό κόμμα κατακτούσε την εξουσία στη Ρωσία σήμερα, θα ακολουθούσε λανθασμένη τακτική στο μέτρο που, ως μέρος του διεθνούς προλεταριακού στρατού, θα είχε αφεθεί αβοήθητο από το κύριο σώμα αυτού του στρατού.

Την ευθύνη για τις αποτυχίες των μπολσεβίκων φέρει, σε τελική ανάλυση, το διεθνές προλεταριάτο και, πάνω απ’ όλα, η πρωτοφανής και επίμονη ποταπότητα της γερμανικής σοσιαλδημοκρατίας. Το κόμμα αυτό που παρίστανε, σε καιρό ειρήνης, πως πορευόταν στην κεφαλή του παγκόσμιου προλεταριάτου, που τολμούσε να συμβουλεύει και να ηγείται του κόσμου όλου, που στη χώρα του μετρούσε τουλάχιστον δέκα εκατομμύρια υποστηρικτές και των δύο φύλων – αυτό είναι το κόμμα που κάρφωνε τον σοσιαλισμό στον σταυρό εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο, για τέσσερα χρόνια, κατ’ εντολή της κυρίαρχης τάξης, σαν αργυρώνητος μεσαιωνικός μισθοφόρος.

Τα νέα που καταφθάνουν από τη Ρωσία για την κατάσταση των μπολσεβίκων αποτελούν συγκινητική επίκληση σε όσα κατάλοιπα τιμής παραμένουν στις μάζες των γερμανών εργατών και στρατιωτών. Επέτρεψαν, εν ψυχρώ, τη συντριβή, την περικύκλωση, και τη λιμοκτονία της Ρωσικής Επανάστασης. Ας παρέμβουν τώρα, ακόμα και την ύστατη ώρα, για να σώσουν την επανάσταση από το τρομακτικότερο πεπρωμένο: από την ηθική αυτοκτονία, από μία συμμαχία με τον γερμανικό ιμπεριαλισμό.

Μία λύση μονάχα υπάρχει στη ρωσική τραγωδία: μία εξέγερση στα νώτα του γερμανικού ιμπεριαλισμού, μια γερμανική μαζική εξέγερση ικανή να δώσει το σύνθημα για τη διεθνή επανάσταση η οποία θα βάλει τέλος σ’ αυτή τη γενοκτονία. Αυτή τη μοιραία στιγμή, η διαφύλαξη της τιμής της Ρωσικής Επανάστασης ταυτίζεται με την ανάκτηση της τιμής του γερμανικού προλεταριάτου και των διεθνών σοσιαλιστών.

Το κείμενο δημοσιεύθηκε τον Σεπτέμβριο του 1918. Ευχαριστούμε τη Dorna Darabi για την αντιπαραβολή της αγγλικής μετάφρασης με το γερμανικό πρωτότυπο. https://www.marxists.org/archive/luxemburg/1918/09/11.htm

http://www.aaap.be/Pages/Theme-Brest-Litovsk.html#russ