Panel discussion on the life and legacy of Karl Marx as a revolutionary intellectual, hosted by the Platypus Affiliated Society on March 27, 2019 at the University of Tennessee (Knoxville).

Speakers:
Dr. Harry Dahms, University of Tennessee (Sociology)
Dr. Arnold Farr, University of Kentucky (Philosophy)
Dr. Spencer Leonard, Platypus Affiliated Society

Moderated by AJ Knowles.

Description:
This past year marked the 200^th birthday of Karl Marx, than whom, as even his ideological opponent Isaiah Berlin had to admit, “no thinker in the nineteenth century has had so direct, deliberate and powerful an influence upon mankind.” This panel seeks to bring together intellectuals committed to exploring Marx’s legacy in this post-Marxist age, those who, once more, seek somehow to bring that legacy to bear upon the world. Accordingly, we want to raise the question: What is the legacy of Marx’s life as a revolutionary intellectual -- that is, the legacy of the political writings and activities he contributed to the socialist workers’ movement?

[. . .]

---

Η Ρόζα Λούξεμπουργκ και το κόμμα Κρις Κατρόουν	Ομιλίες στο συνέδριο της Στουτγκάρδης (Οκτώβριος 1898) Ρόζα Λούξεμπουργκ	Η κοινωνικοποίηση της κοινωνίας (Γερμανικός μπολσεβικισμός) Ρόζα Λούξεμπουργκ	Η Ρωσική τραγωδία Ρόζα Λούξεμπουργκ

---

Σημείωμα επιμελητών

Γιώργος Στεφανίδης – Θοδωρής Βελισσάρης

Στο μικρό αφιέρωμα που φιλοξένησε το περιοδικό «Ουτοπία» στο τεύχος 123, παρουσιάζουμε για πρώτη φορά στην ελληνική γλώσσα, εξ όσων γνωρίζουμε, δύο πολύ σημαντικά άρθρα της Ρόζα Λούξεμπουργκ, καθώς και μία διάσημη ομιλία της, συνοδευόμενα από ένα άρθρο που γράφτηκε πρόσφατα για την ίδια. Δεν είναι ευρέως γνωστό ότι το διάσημο έργο της για τη «Ρωσική επανάσταση» η Ρόζα Λούξεμπουργκ το έγραψε στη φυλακή, με περιορισμένες πηγές πληροφόρησης, και δεν το δημοσίευσε η ίδια εν ζωή. Δημοσιεύτηκε μετά τον θάνατό της, με επιμέλεια του Paul Levi. Εκτός φυλακής, έγραψε και δημοσίευσε η ίδια το, άγνωστο στους περισσότερους, άρθρο «Η Ρωσική τραγωδία». Νομίζουμε ότι το άρθρο αυτό πρέπει να λαμβάνεται σοβαρά υπόψη όταν διερευνάται η αποτίμησή της για τη Ρωσική επανάσταση εν γένει. Εδώ επικεντρώνει την κριτική της στην εξωτερική πολιτική των μπολσεβίκων, φυσικά στα πλαίσια μίας αμέριστης εκτίμησης και αλληλεγγύης. Στο άρθρο της για τον «Γερμανικό μπολσεβικισμό», καθίσταται ξεκάθαρη η άποψη της Λούξεμπουργκ για τη σοσιαλιστική πειθαρχία που απαιτείται σε μία επαναστατική δικτατορία του προλεταριάτου, εάν η τελευταία θέλει να πετύχει τους βραχυπρόθεσμους και μακροπρόθεσμους στόχους της. Παράλληλα, δίνεται το περίγραμμα των βασικών βημάτων ενός μετασχηματισμού των οικονομικών σχέσεων προς τον σοσιαλισμό, μέσω της κατάκτησης της πολιτικής εξουσίας. Οι ομιλίες της στο συνέδριο της Στουτγκάρδης συνοψίζουν την ισχυρή της πεποίθηση ότι κανένας συνδικαλιστικός αγώνας δεν είναι από μόνος του σοσιαλιστικός, και κανένα κίνημα δεν είναι από μόνο του επαναστατικό. Χωρίς την πλαισίωση και τους στόχους μίας σοσιαλιστικής πολιτικής, τόσο ο συνδικαλισμός όσο και το «κίνημα», μπορούν για τη Λούξεμπουργκ να μετατραπούν στα μεγαλύτερα εμπόδια για την κατάκτηση του σοσιαλισμού. Το κόκκινο νήμα που διατρέχει όλα αυτά τα κείμενα είναι αυτό του προβλήματος της πολιτικής εξουσίας, το οποίο παρέμενε κεντρικό για τη Λούξεμπουργκ μέχρι το τραγικό της τέλος. Το άρθρο του Κρις Κατρόουν παρουσιάζει την προσπάθεια, εκ μέρους της Λούξεμπουργκ, μίας διαλεκτικής σύλληψης του προβλήματος αυτού, πέρα από την απόρριψη της μαζικής πολιτικής και της δημοκρατίας, αλλά συγχρόνως και πέρα από την απλή απολογητική και ωραιοποίηση του ίδιου του κράτους. Το κράτος, αλλά και το επαναστατικό κόμμα (και ο ίδιος ο μαρξισμός ακόμα!), συμμετείχαν στη βαθιά κοινωνική κρίση, αποτελούσαν συμπτώματα της παθολογίας των κοινωνικών σχέσεων, και έπρεπε να γίνουν αντικείμενο έκφρασης, πραγμάτευσης, χειρισμού, των κοινωνικών αυτών σχέσεων ως μέσα δυνητικής (αυθ)υπέρβασής τους. Στην καρδιά του μαρξισμού της Λούξεμπουργκ βρίσκεται η ζωντανή σύλληψη του προβλήματος της ελευθερίας, τόσο στον αντικειμενικό όσο και στον υποκειμενικό του ορίζοντα. Ελπίζουμε αυτό το μικρό αφιέρωμα να υπενθυμίσει, έστω και ελάχιστα, τη βαρύτητα της προσφοράς της Λούξεμπουργκ στον αγώνα για την ατομική και κοινωνική χειραφέτηση, και να παρακινήσει την περαιτέρω ενασχόληση με το έργο της.

[. . .]

Whenever approaching any phenomenon, Adorno’s procedure is one of immanent dialectical critique. The phenomenon is treated as not accidental or arbitrary but as a necessary form of appearance that points beyond itself, indicating conditions of possibility for change. It is a phenomenon of the necessity for change. The conditions of possibility for change indicated by the phenomenon in question are explored immanently, from within. The possibility for change is indicated by a phenomenon’s self-contradictions, which unfold from within itself, from its own movement, and develop from within its historical moment.

[. . .]

HORKHEIMER’S REMARKABLE ESSAY “On the sociology of class relations” (1943) is continuous with Adorno’s contemporaneous “Reflections on class theory” (1942) as well as his own “The authoritarian state” (1940/42), which similarly mark the transformation of Marx and Engels’s famous injunction in the Communist Manifesto that “history is the history of class struggles.”

[. . .]

On March 31, 2012, the Platypus Affiliated Society invited Ben Lewis of the Communist Party of Great Britain and Tom Riley of the International Bolshevik Tendency to speak on the theme of “Lenin and the Marxist Left after #Occupy” at the 2012 Platypus International Convention held at the School of the Art Institute of Chicago.

[. . .]