A talk and guided discussion held at Left Forum 2013, at Pace University, on June 8th, 2013.
Description:
If it is true that the 'commodity-structure' (Lukacs) is the defining feature of modern capitalism down through the present, then it stands to reason that it has no less impacted the way art is produced, consumed, circulated, and exchanged. This shift in art's character happened both objectively (e.g., as in an article produced for exchange on the market), and subjectively (i.e., as a kind of experience and form of expression for the social and individual body). However, art's relationship to its status as a commodity is an ambivalent one: Art has become at once more free from past forms of domination, but its freedom is constrained when subject to the dynamics of capital. Art as a commodity is both its cure and poison, and has become a social problem for its practice. Since becoming aware of this problem, artists, philosophers, curators, and critics have taken various approaches in seeking to overcome it. How has art under a capitalist society changed from its pre-capitalist practices? What is the commodity-form, and what is art's relationship to its logic? Must art seek emancipation from the commodity-form, or is it at home in it? In what sense does art take part in the Left and emancipatory politics -- a practice also seeking to overcome the commodity-form -- if at all? By asking these questions, this panel seeks to reinvestigate art's relationship to the commodity form, and make intelligible how this problematic relationship still sticks with us today.
Discussion Questions:
1. How do you define the terms ‘art,’ and ‘commodity?’ In what ways does art in capitalist society differ from art in precapitalist society? How would you posit the relationship between art and the ‘commodity-structure’ of capitalism? Is art already a commodity from the start, or does it get ‘commodified’ only when integrated in the market? Are there ways that art can resist its commodification, and if so, how?
2. Acknowledging that the issue of art and commodity is not a new question, what troubles this discourse today? How has art’s relationship to the commodity-form changed over time, and what does it look like now? Do we understand the problem better than our predecessors, or are we in a worse mode of understanding?
3. If emancipatory politics is the objective, does overcoming capitalism necessarily follow the abolition of art’s status as a commodity? Do contemporary attempts in ‘dematerialized’ or ‘process-based’ art practices (e.g., social practice, pedagogical projects, or institutional critique) challenge the commodity status of the art object, and if so, how? Should art even seek emancipation from the commodity? In what sense does art take part in the Left and emancipatory politics -- a practice also seeking to overcome the commodity-form -- if at all? 4. How do you position yourself as cultural production within this dialogue? If this is a question about the work of arts’ mode of production in society, and opens up the question of class, then in what ways specifically does your work—or other contemporary art work—respond to class consciousness? What role does criticism or art play towards an emancipatory politics?
Speakers:
Ben Blumberg
Victoria Campbell
Chris Mansour
At Left Forum 2013, at Pace University in New York City from June 7th to June 9th, 2013, Platypus held two events.
Click on banners below to see event media.
///6.8.13///Art and the Commodity Form
///6.9.13///Revolution without Marx? Rousseau and his followers for the Left
ΓΙΑ ΤΗΝ ΗΧΟΓΡΑΦΗΣΗ ΤΗΣ ΕΚΔΗΛΩΣΗΣ ΠΑΤΗΣΤΕ ΕΔΩ (στο κάτω μέρος της νέας σελίδας θα δείτε το play)
Σας προσκαλούμε σε εκδήλωση με θέμα «Κοινωνικές αντιστάσεις, αλληλεγγύη και Αριστερά» που θα πραγματοποιηθεί την Πέμπτη 13 Ιουνίου στο Εργατικό Κέντρο Θεσσαλονίκης και ώρα 6 μ.μ.
Οι ομιλητές που θα συμμετάσχουν στην εκδήλωση είναι:
1) Κώστας Νικολάου (μέλος ΠΡΩ.Σ.Κ.ΑΛ.Ο.)
2) Τασούλα Γκενίδου (μέλος ΚΚΕ μ-λ)
3) Εκπρόσωπος εργαζομέμων ΒΙΟ.ΜΕ.
4) Χρήστος Μανούκας (μέλος Κ.Ε.Χ.Α.)
5) Ηρακλής Χριστοφορίδης (μέλος ΟΚΔΕ)
Παρακάτω ακολουθούν το σκεπτικό της εκδήλωσης και ορισμένες ερωτήσεις που έχουν απευθυνθεί ενδεικτικά στους ομιλητές
“Κοινωνικές αντιστάσεις, αλληλεγγύη και Αριστερά”
Το τελευταίο διάστημα ακολουθώντας ένα σταθερό ρυθμό ένα νέο κύμα κοινωνικών αγώνων έχει ξεσπάσει στην Ελλάδα: αγώνες οι οποίοι στηρίζονται στην άμεση δημοκρατία και σε οριζόντιες μορφές οργάνωσης. Αυτοί οι αγώνες δείχνουν μια αποστροφή για τις παραδοσιακές αριστερές πολιτικές ενώ ταυτόχρονα παρουσιάζονται ως κοινωνικά κινήματα που εναντιώνονται στην κρατική διαχείριση και το νεοφιλελευθερισμό. Καταλήψεις πλατειών, τοπικές συνελεύσεις, κολλεκτίβες, συνεταιρισμοί ενάντια στην ιδιωτικοποίηση του νερού, κινήματα καταναλωτών και παραγωγών, απόπειρες εργατικής αυτοδιαχείρισης έχουν γεννηθεί και αναπτυχθεί ενώ η κρίση βαθαίνει. Ακόμα κι αν αυτοί οι αγώνες επιδρούν προς το παρόν σε ένα ελάχιστο ποσοστό των θυμάτων της κρίσης, οι εμπλεκόμενοι-ες σε αυτούς προσδοκούν να καλύψουν τις βασικές τους ανάγκες και την ίδια στιγμή να ξεπεράσουν τις παλιές μορφές πολιτικής και να προτάξουν νέες. Αναδύονται πράγματι νέες μορφές πολιτικής από τους κοινωνικούς αυτούς αγώνες; Αν ναι, είναι εφικτό και επιθυμητό να αντικαταστήσουν τις παλαιότερες; Έχουν ή μπορούν να αποκτήσουν οι αγώνες αυτοί αντικαπιταλιστικό χαρακτήρα, και με ποιους όρους; Πως οι εμπλεκόμενες-οι σε αυτούς τους αγώνες φαντάζονται τη συνέχιση και κλιμάκωση αυτών των αγώνων; Με ποιο τρόπο η Αριστερά στην Ελλάδα σχετίζεται και επηρεάζει αυτούς τους αγώνες; Μπορεί η αλληλεγγύη να καλύψει το κενό μεταξύ πολιτικής “από τα πάνω” και πολιτικής “από τα κάτω”;
- Ποιος είναι κατά τη γνώμη σας ο ρόλος των πολιτικών οργανώσεων σε σχέση με τους κοινωνικούς αγώνες; Υπάρχει διαφορά στη σύλληψη, διεξαγωγή και πορεία των πολιτικών από τους κοινωνικούς αγώνες;
- Η πολιτικοποίηση των κοινωνικών αγώνων είναι ένας θεμιτός στόχος; Και αν ναι, υπό ποίους όρους μπορεί να είναι εφικτός;
- Πως αντιλαμβάνεστε την έννοια της αλληλεγγύης στους κοινωνικούς αγώνες και στα κοινωνικά εγχειρήματα σαν πολιτικό στόχο; Η αλληλεγγύη είναι πάντα ριζοσπαστική ή μπορεί να είναι και συντηρητική; Υπάρχει κάποια ένταση μεταξύ αλληλεγγύης και κριτικής πολιτικής συνείδησης;
- Κάποιοι κοινωνικοί αγώνες μπορεί να εκφράζουν με “ριζοσπαστικό” τρόπο μεμονωμένα και μερικά συμφέροντα ατόμων ή ομάδων, ιδιαίτερα εντός της δύσκολης οικονομικής και κοινωνικής συγκυρίας, σε πιθανή αντίθεση ή αδιαφορία με τα γενικά κοινωνικά συμφέροντα. Πώς μπορεί να αντιμετωπιστεί γόνιμα η σχέση αυτή μεταξύ μερικού και γενικού και τι σημαίνει ότι ο χαρακτηρισμός ενός αγώνα χωρίς μαζικότητα ως ριζοσπαστικού;
- Θεωρείτε ότι οι κοινωνικοί αγώνες που έχουν ξεσπάσει περιέχουν νέες μορφές και νέα περιεχόμενα και σε τι συνίστανται αυτά; Αποτελούν οι κοινωνικοί αγώνες συνέχεια κάποιων μορφών πάλης που είχαν υπάρξει στην Ελλάδα ή στο εξωτερικό; Αποτελούν οι κοινωνικοί αγώνες κομμάτι ενός συνολικότερου εθνικού ή διεθνούς κινήματος και αν ναι ποιο είναι αυτό;
- Νομίζετε ότι μπορεί να υπάρξει μια κοινή βάση που μπορεί να ενώσει αλλά και να ριζοσπαστικοποιήσει αυτούς τους αγώνες; Αν ναι, πως μπορεί να συνδυαστεί η ανάγκη για μια κοινή βάση των αγώνων με το διαφαινόμενο τοπικό χαρακτήρα των αγώνων; Θεωρείτε ότι υπάρχει ανταγωνιστική σχέση μεταξύ των δύο;
- Ποιος είναι ο πραγματικός εχθρός αυτών των κινημάτων; Ενέχουν ρητά ή υπόρρητα αντικαπιταλιστικούς σκοπούς; Μπορούν να πετύχουν τους στόχους τους σε τοπικό ή εθνικό πλαίσιο, εν μέσω μίας διεθνούς οικονομίας;
- Έχουν οι αγώνες αυτοί έναν “προεικονιστικό” χαρακτήρα (πραγματώνουν εν μέρει στο παρόν στοιχεία μιας ελεύθερης μελλοντικής κοινωνίας, προετοιμάζοντας την έλευσή της); Ο χαρακτήρας αυτός μπορεί να έρχεται σε σύγκρουση με την άμεση και επιτακτική ανάγκη για κάλυψη των βασικών αναγκών όσων συμμετέχουν σ’ αυτά;
- Τα εναλλακτικά οικονομικά εγχειρήματα θέλουν να ανταγωνιστούν και αντικαταστήσουν την κυρίαρχη οικονομία (με τις μαζικές βιομηχανικές τεχνολογικές μορφές, τις χρηματοπιστωτικές κλπ); Αυτό είναι μία συνειδητή επιλογή ρήξης με παρελθόντα κινήματα που ήθελαν να “κοινωνικοποιήσουν” την κυρίαρχη οικονομία;
https://www.facebook.com/events/114387718770349/
Eine Veranstaltung der Platypus Affiliated Society Deutschland. Mit freundlicher Unterstützung der Rosa Luxemburg Stiftung.
Mit:
Pablo Graubner (SDAJ)
Thomas Lohmeier (Die Linke/prager frühling)
Karin (Interventionistische Linke/No Troika)
Stefan Torak (campusantifa/ M31)
Mittwoch, 5. Juni
19-22h
Festsaal, Studierendenhaus (über KOZ)
Campus Bockenheim
Frankfurt am Main
Mit der Einführung des Euro im Jahr 2002 als gemeinsamer Währung der Europäischen Union und dem damit einhergehenden Integrationsprozess der EU wurde eine weitgehende politische Stabilisierung Europas angestrebt. Gleichzeitig wurde durch den Euro jedoch auch eine Freihandelszone geschaffen, von der in erster Linie die starke Exportwirtschaft Deutschlands profitierte. Besonders seit der Einführung der Hartz-Reformen unter Gerhard Schröder und der extremen Ausweitung des Niedriglohnsektors auf dem deutschen Arbeitsmarkt begannen strukturell schwächere Ökonomien wie Griechenland, Spanien und Italien, aber auch Frankreich und Belgien, zu stagnieren oder drifteten gar in eine große Rezession ab. Aus dieser Perspektive betrachtet, hatte der Prozess der Europäischen Integration einen gegenteiligen Effekt als ursprünglich intendiert: Unter der gegenwärtigen Wirtschaftskrise hat es den Anschein, als ob Europa zerfällt, und in vielen Ländern befinden sich nationalistische Separationsbewegungen im Aufwind, wie in Norditalien, Flandern oder im Elsass.
Die Krise drückt sich also nicht nur in einem ökonomischen, sondern auch in einem politischen Zerfallsprozess aus: Statt einer transnationalen europäischen Föderation kehrt in Europa das alte Gespenst des Nationalismus wieder ein. Daneben fühlen sich viele Menschen innerhalb der EU ohnmächtig und entmündigt in Anbetracht der Entdemokratisierung im Zuge der Austeritätspolitik. Dies geht einher mit einem Vertrauensverlust in klassische politische Institutionen wie Parteien und Parlamente. Selbst der Erfolg von SYRIZA in Griechenland lässt sich nicht erklären ohne Berücksichtigung der sozialen Bewegungen, die der Partei starken Aufwind verschafften. Auch in anderen Ländern der EU drückt sich der Protest gegen die sog. „Troika“ im Erstarken außerparlamentarischer Bewegungen aus, wie der „Indignados“ in Spanien oder „Blockupy“ in Deutschland.
Laut Eigendarstellung von „Blockupy“ ist es Ziel des Bündnisses, „gegen das autoritäre Krisenmanagement und die Troika-Politik Widerstand zu leisten, um die demokratischen und sozialen Rechte der Beschäftigten, Prekarisierten und Erwerbslosen in Europa zu verteidigen.“ Doch wogegen genau richtet sich dieser Widerstand? Gegen ökonomische Institutionen wie die Europäische Zentralbank und den Internationalen Währungsfond? Oder gegen die neoliberale Ideologie als solche? In welche Richtung weist so ein Widerstand? Zurück zum Wohlfahrtsstaatsmodell des Fordismus? Oder können die Proteste gar der Beginn einer neuen anti-kapitalistischen Ausrichtung der europäischen Linken bedeuten? Wäre die EU dabei als transnationale Föderation erhaltenswert oder gehört sie abgeschafft? Was würde an ihre Stelle treten? Wie würde ein demokratisches Europa aussehen und welche Verantwortung kommt dabei Parteien und Parlamenten zu? Wie also sieht die Zukunft linker Politik in Europa aus? Welche Möglichkeiten auf Erfolg bestehen für die neuen Protestbewegungen? Und wie würde ein solcher Erfolg überhaupt definiert werden?
A moderated panel discussion hosted by the Platypus Affiliated Society held on Friday, May 24, 2013 at the Eyelevel Gallery in Halifax.
In conjunction with the Annual Y-Level Exhibition ("And all sat mute")
Please Note: Due to technical problems, the ending of the event for both audio and video is cut off.
Description:
If it is true that the 'commodity-structure' (Lukacs) is the defining feature of modern capitalism down through the present, then it stands to reason that it has no less impacted the way art is produced, consumed, circulated, and exchanged. This shift in art's character happened both objectively (e.g., as in an article produced for exchange on the market), and subjectively (i.e., as a kind of experience and form of expression for the social and individual body). However, art's relationship to its status as a commodity is an ambivalent one: Art has become at once more free from past forms of domination, but its freedom is constrained when subject to the dynamics of capital. Art as a commodity is both its cure and poison, and has become a social problem for its practice. Since becoming aware of this problem, artists, philosophers, curators, and critics have taken various approaches in seeking to overcome it.
How has art under a capitalist society changed from its pre-capitalist practices? What is the commodity-form, and what is art's relationship to its logic? Must art seek emancipation from the commodity-form, or is it at home in it? In what sense does art take part in the Left and emancipatory politics -- a practice also seeking to overcome the commodity-form -- if at all? By asking these questions, this panel seeks to reinvestigate art's relationship to the commodity form, and make intelligible how this problematic relationship still sticks with us today.
Panelists:
Merray Gerges
Jocelyn Li
Jakub Milčák
Beck Gilmer-Osborne
